Στο ερώτημα το οποίο πλανάται αυτές τις μέρες: Χριστούγεννα με Χριστό ή με βιτρίνες,

Στο ερώτημα το οποίο πλανάται αυτές τις μέρες: Χριστούγεννα με Χριστό ή Χριστούγεννα με βιτρίνες, η απάντηση μας είναι μόνο μία: 

Χριστούγεννα πρώτα με Χριστό προφανώς και μετά ΚΑΙ με βιτρίνες.

Πρέπει να χαιρόμαστε επειδή ο ερχομός του Χριστού επηρεάζει έστω και επιφανειακά τον κόσμο και όλοι έχουν γιορτές και πάρτι και οχι να ειμαστε αυστηροί και επικριτικοί,ούτε να βλέπουμε την αμαρτία παντού.

Γιατι ο Χριστός ήρθε για όλους και οχι μονο γι' αυτους που μοιράζονται εν κλειστώ

 " άρρητα πνευματικά μυστήρια ".

 Γιατί οταν περασουν οι γιορτές οι μεν επιφανειακοί θα μεινουν με αυτό το διαβόητο κενό, αλλά και οι σουπερ εναρετοι θα μείνουμε εγκλωβισμένοι στην αυτάρεσκη υπερηφάνια μιας τάχα καθαρότητας.
Έτσι όμως συκοφαντείται από εμάς η ταπείνωση του Χριστού.

Επίσης όποιος βάζει προτεραιότητα τον Χριστό και γεμίζει από όλο αυτό, όλα τα βλέπει λαμπρά και καλά και δεν επηρεάζεται ούτε από τον καταναλωτισμο ούτε γνωρίζει από κατάθλιψη εορτών. Όλα γύρω του φαίνονται στην θέση που τους αρμόζει να είναι. Πανηγυρικά.

Οι Ρωμιοί πρόγονοι μας γνώριζαν να εορτάζουν συνδυαζοντας κόσμο και Εκκλησία. Εμείς όλα τα βάζουμε σε κουτάκια και σχήματα και σε δυαλισμούς. Είναι μια ασθένεια η οποία μας ήρθε από την πολιτική και το πνεύμα της ιδεολογικοποιημένης πίστης. Εμείς τέτοιες λεπτολογιες δεν γνωρίζαμε. Στενέψαμε...

π. Panteleimon Krouskos

Ο Μαρξ για την εξωτερική πολιτική επί Καποδίστρια

 Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ

(Από την αποκήρυξη του Υψηλάντη… στο Καποδιστριακό τελεσίγραφο στον Σουλτάνο.(18/7/1821).Το  πολεμικό τελεσίγραφο που έσωσε την επανάσταση και έμεινε στην ιστορία ως τελεσίγραφο Στρογγάνωφ. )

Οι θέσεις του Μαρξ για την Ρωσική εξωτερική πολιτική και την Ελληνική επανάσταση παραμένουν  αναξιοποίητες από τους μελετητές του 21.

Παραμένουν  θαμμένες στην λήθη ιδιαίτερα από τους παραδοσιακούς Έλληνες Μαρξιστές ( Σκληρό, Κορδάτο, Ζεύγο) αλλά και σύγχρονους  Μαρξίζοντες μελετητές του 21 γενικά και του Καποδίστρια ιδιαίτερα. . Παραβλέπονται συνειδητά   από τους καλλιεργητές του αφηγήματος του «αντεπαναστάτη»,  και «αυταρχικού»  Καποδίστρια .

Στο βιβλίο των Μαρξ-‘Εγκελς <Η Ελλάδα η Τουρκία και το Ανατολικό ζήτημα.>(Εκδόσεις Γνωση1985,Εισαγωγή μετάφραση, υπομνηματισμός Παναγιώτη Κονδύλη), στο κείμενο 118 με τίτλο «Η Εξωτερική πολιτική του Ρώσικου Τσαρισμού», παρουσιάζεται αυτή η πολιτική «διαβολικά» υποστηρικτική των επαναστατικών κινημάτων στην Ευρώπη αλλά και φιλελληνική με τα ακόλουθα λόγια.. 

«..Για να στηριχτεί η Ελληνική εξέγερση έπρεπε να εμποδιστεί η ανάμειξη της Δύσης. Έπρεπε δηλ η Δύση να παραμένει απασχολημένη με τα εσωτερικά της προβλήματα. Για τον σκοπό αυτό είχε προσφέρει λαμπρή προεργασία ο κούφιος λόγος για την νομιμότητα. Οι νόμιμοι κύριοι είχαν γίνει παντού μισητοί, πέρα για πέρα

..Οι προσπάθειες παλινόρθωσης της προ επαναστατικής κατάστασης αναστάτωσαν την αστική τάξη σε ολόκληρη την Δύση. Στην Γαλλία και στη Γερμανία η κατάσταση βρισκόταν σε αναβρασμό. Στην Ισπανία και στην Ιταλία ξέσπασαν ανοιχτές εξεγέρσεις. Η τσαρική διπλωματία είχε βαλμένο το χέρι της σε όλες αυτές τις συνομωσίες και εξεγέρσεις. Όχι ότι τις έκαμε ή έστω τη συνέβαλε ουσιαστικά στη στιγμιαίες τους επιτυχίες τους, όμως με τους επίσημους εκπροσώπους της έκανε ότι μπορούσε για να σπείρει ταραχή στο εσωτερικό των νομίμων συμμάχων της. Όμως προστάτευε άμεσα τα επαναστατικά στοιχεία της Δύσης μόλις αυτά εμφανίζονταν με το προσωπείο του φιλελληνισμού. Και ποιοί άλλοι ήσαν οι φιλέλληνες που μάζευαν χρήματα και έστελναν ολόκληρα ένοπλα επικουρικά σώματα στην Ελλάδα αν όχι οι καρμπονάροι  και άλλοι φιλελεύθεροι  της Δύσης;

Όλα αυτά δεν εμπόδισαν τον πεφωτισμένο Τσάρο Αλέξανδρου να καλέσει τους νομίμους συναδέλφους του στα συνέδρια του Άαχεν, του Τροπάου, του Λαϊμπαχ και της Βερώνας να πάρουν τα πιο ενεργά μέτρα εναντίον των εξεγερμένων υπηκόων τους και να στείλουν στα 1821 τους αυστριακούς στην Ιταλία και στα 1823 τους Γάλλους στην Ισπανία για να καταστείλουν την επανάσταση και ακόμα και να καταδικάσουν φαινομενικά την εξέγερση των ελλήνων ενώ ταυτόχρονα την υποκινούσε ο ίδιος και έβαζε ανθρώπους του να ενημερώσει τους φιλέλληνες της δύσης ώστε να διπλασιάσουν τη δραστηριότητά τους…σελ 474.».

«Θεοβάδιστος»

Ὁ τόπος αὐτὸς δὲν εἶναι τυχαῖος,εἶναι ὄντως Θεοβάδιστος,μὲ τὰ μεγάλα γεγονότα τῶν Θεοφανειῶν ποὺ ἀπετέλεσαν καὶ αὐτὸ ποὺ λέμε«Παλαιὰ Διαθήκη», «παλαιὴ συμφωνία» τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἀνθρώπους.
Ἡ λέξη «Θεοβάδιστος» εἶναι πανέμορφη λέξη καὶ τὴν συσχετίζω πάρα πολὺ μὲ τὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως στὰ πρῶτα του κεφάλαια,ποὺ ἀναφέρεται ὁ Θεὸς νὰ περπατᾶ στὸν Παράδεισο.
Ἀπὸ ἐκεῖ ἴσως ἔγινε καὶ τὸ ἀνάλογο,καταλαβαίνουμε βέβαια ὅτι πρόκειται γιὰ ἀνθρωπομορφικὲς ἐκφράσεις τοῦ θείου,γιατὶ ἄκουσε λέει ὁ Ἀδὰμ τὸν Θεὸ νὰ βαδίζει.
Εἶναι βέβαιο ὅτι εἶχαν παραμείνει αὐτὰ τὰ γεγονότα στὴν κοινὴ συνείδηση τῶν λαῶν,
ἂν προσθέσουμε δὲ καὶ τὸ κατάλληλο κλίμα τῆς ἐρήμου ποὺ ἥλκυε μιὰ ψυχὴ,
ἂς τὸ πῶ,ἐρωτευμένη μὲ τὸν Θεὸ,ποὺ δὲν ἤθελε νὰ διασπᾶται μὲ τίποτε ἄλλο
ἀλλὰ νὰ εἶναι ἐπικεντρωμένη ἐκεῖ.

Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπίσκοπου Σινᾶ, Φαρὰν καὶ Ραϊθῶ
καὶ Ἡγουμένου Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Αικατερίνης Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ κ. Συμεών
Οἱ Ἅγιοι τοῦ Σινᾶ (ἀπόσπασμα)
Πειραϊκή Εκκλησίατεῦχος 383, Νοέμβριος 2025

Ας ποτίζετε και τις.... ρίζες της ψυχής με την Αγία Εξομολογηση.

Ρωτάει ενας κύριος τον Γέροντα της Μονης:
-Πάτερ,πως να προσεύχομαι;
-Τι ρωτάς ευλογημένε;
Δηλαδή άμα είναι να φας εναν γύρο με τζατζίκι, ή μια τούρτα, θα με ρωτήσεις πως θα την φας;Βάλε την καρδιά σου μπροστά και ακόλουθα.

Άλλη μια μεσόκοπη κυρια τότε, ρωτά τον Ηγούμενο.
Και εμείς Γέροντα κάθε πότε πρέπει να εξομολογούμαστε;
-Εεε όποτε βγαίνει η ρίζα απο τα μαλλιά και θέλει βάψιμο ,τότε ας ποτίζετε και τις ρίζες της ψυχής με την Αγία Εξομολογηση.

Δυστυχώς ,ενώ για τα εφήμερα γινόμαστε πρόθυμοι, για τα πνευματικά είμαστε αδιάφοροι σε σημείο να απορούμε και να ρωτάμε για τα αυτονόητα.

π.Διονύσιος Ταμπάκης

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΑΓΑΘΗ

Συνομιλητές Κλείτος Ιωαννίδης και Βαρβάρα Μεταλληνού,φιλόλογος, θεολόγος

Κ.Ι.: Η Ορθόδοξη μας παράδοση δεν έχει να παρουσιάσει μόνο μεγάλους Γέροντες και πατέρες" έχει να παρουσιάσει και μεγάλες Γερόντισσες και μητέρες. Για μια τέτοια μεγάλη μητέρα και Γερόντισσα, τη μοναχή Αγάθη από την Κεφαλληνία, θα μας μιλήσει η κυρία Βαρβάρα Μεταλληνού, η οποία επίσης κατάγεται από το ωραίο αυτό νησί του Ιονίου.

Β.Μ.: Θεωρώ ιδιαίτερη ευλογία το γεγονός ότι, λίγα χρόνια μετά την κοίμηση της Γερόντισσας, μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για την αγία μορφή της, για το βίο της και την πολιτεία της.

Η Γερόντισσα Αγάθη στάθηκε για το νησί μας, την Κεφαλληνία, ένας πνευματικός φάρος. Ήταν Ηγουμένη και κτιτόρισσα συγχρόνως της ιεράς Μονής της Υπεραγίας Θεοτόκου Κορωνάτου ή Δακρυροούσσης, όπως λέγεται, διότι υπάρχει μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας εκεί.

Η Γερόντισσα, από μικρή ηλικία, σ' αυτή την, ερειπωμένη τότε, εκκλησία στράφηκε, διότι από μικρή είχε την κλίση και την κλήση ν' αφοσιωθεί στη μοναχική πολιτεία. Καταγόταν από απλή οικογένεια, που ζούσε σ' ένα χωριουδάκι λίγο έξω από το Ληξούρι της Κεφαλλονιάς. Γεννήθηκε το 1896, από τον Ανδρέα και την Αναστασία Μεγαλογένη.

Η Γερόντισσα Αγάθη συνέχισε τη μεγάλη παράδοση, την οποία έχει η Κεφαλληνία, που παρουσίασε μεγάλες μορφές αγίων, όπως είναι ο Άγιος Γεράσιμος, ο Όσιος Άνθιμος ο Κεφαλλήν και ο Άγιος Παναγής Μπασιάς, ο παπα-Μπασιάς όπως είναι γνωστός. 

Μέσα σ' αυτή την παράδοση μεγάλωσε η Γερόντισσα, κάτω από την πνευματική μητρότητα της οποίας είχα τη μεγάλη ευλογία να βρίσκομαι κι εγώ.

Η μοναχή Αγάθη αναδείχθηκε πνευματική μητέρα και διδασκάλισσα και φωτιστής πάρα πολλών ανδρών και γυναικών στο νησί μας, όχι μόνο με το λόγο της, αλλά κυρίως με το παράδειγμα της. Σήμερα δε, που έχω κι εγώ μια κάποια ηλικία και με τη θεολογική κατάρτιση που απέκτησα στο μεταξύ, θαυμάζω πραγματικά πώς μια απλοϊκή χωριατοπούλα, μια γυναίκα που μόλις το δημοτικό σχολείο είχε τελειώσει, κατάφερε να γίνει, όπως είπα και προηγουμένως, πνευματικός φάρος και πνευματική μητέρα ανδρών και γυναικών. Πολλοί άνδρες, πνευματικά της τέκνα, διακρίθηκαν είτε μέσα στον Κλήρο είτε μέσα στον ιερό χώρο της θεολογίας μας, ενώ γυναίκες, που ήταν πνευματικές θυγατέρες της, διακρίθηκαν στο μοναχισμό ειδικά και στην πνευματική μας ζωή γενικά.

Το θαύμα της Αγίας Μαρίνας και το ψευδοβάπτισμα των παπικών

«… Ἡ Ἁγία Μαρίνα τήν θεράπευσε, ὅπως τῆς ὑπεσχέθη καί τῆς ὑπέδειξε ὅτι τό μυστήριον τοῦ “Βαπτίσματός” της, ὡς Ρωμαιοκαθολική, εἶναι ἄκυρον-ἀνυπόστατον… »
Διήγηση: Ὁ Οἰκονόμος τοῦ Ἱεροῦ Μετοχίου νήσου Κυρᾶς Παναγιᾶς Ἱερομόναχος Ὀνούφριος Ἁγιαννανίτης.

 «Ἦταν ἡμέρα Σάββατον, τήν 15ην Αὐγούστου τοῦ 2020, ἡμέρα τοῦ Πανορθοδόξου ἑορτασμοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Εὑρισκόμεθα εἰς τήν νῆσον Κυρά Παναγία, Μετόχι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀπό τό ἔτος 993, στίς Βόρειες Σποράδες, βορείως τῆς νήσου Ἁλοννήσου, 3 ὧρες διαδρομή μέ τό ψαροκάϊκο, ἀπό τό Πατητήρι ‒πρωτεύουσα τῆς Ἁλοννήσου‒ ἕως τήν Ἱεράν Μονήν Γενεσίου τῆς Θεοτόκου, στά ἀνατολικά τῆς νήσου Κυρά Παναγιά.

 Τό νησί Κυρά Παναγιά εἶναι ἀκατοίκητον ἀπό λαϊκούς, εἶναι ἕνα ἀμιγές «Καλογερονήσι» ἐδῶ καί 1030 ἔτη! Ὅμως τήν ἡμέρα αὐτῆς τῆς ἑορτῆς, τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, προσέρχονται ἀρκετοί προσκυνηταί μέ τά ἰδιωτικά των σκάφη, ἱστιοφόρα καί ταχύπλοα, καί ἄλλα καΐκια, διά νά προσκυνήσουν στήν Ἱερά Μονή τήν «Κυρά Παναγιά», τήν ἐφέστιον εἰκόνα της καί νά προσευχηθοῦν.

 Αὐτή δέ τή χρονιά, στό μικρό προαύλιο τῆς Μονῆς εἶχαν συγκεντρωθῆ περίπου 110 προσκυνηταί. Μετά τήν ὑπαίθριο ψαλμωδία τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος, τήν παράθεσιν τοῦ παραδοσιακοῦ κεράσματος τῆς Μονῆς καί τήν σύντομον ξενάγησιν, ἕνα ζευγάρι μοῦ ζήτησε νά μέ ἀπασχολήση, εἰ δυνατόν, ἰδιαιτέρως. Ἔτσι ἀπομακρυνθήκαμε καί οἱ τρεῖς ὀλίγον ἀπό τό ὑπόλοιπον πλῆθος, διά νά τούς ἀκούσω.  Ἐκεῖ, λοιπόν, μοῦ λέγει ἡ Ἰωάννα:
‒«Πάτερ, ἐγώ καί ὁ Ἰωάννης εἴμεθα μαζί ‒ζευγάρι‒ καί θέλουμε νά παν­τρευθοῦμε, ἀλλά ὁ Ἰωάννης εἶναι ἀβάπτιστος. Θέλουμε νά βαπτισθῇ ἐδῶ στήν Ἱ. Μονή, διά νά κάνουμε μετά τόν γάμο μας. Μπορεῖτε, εἶναι δυνατόν;»

 Ἐγώ, βλέποντας τόν Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ἦταν ψηλός καί εὔσωμος, ἐσχημάτησα τήν ἐντύπωσιν περί τοῦ ὁρίου τῆς ἡλικίας του, τόν «ἔκοψα» διά «45άρη», κατόπιν, εἶδα στήν ταυτότητα, ὅτι ἦτο 46 ἐτῶν, καί μέ ἔκπληξη τόν ἐρώτησα:
‒Καλά, Ἰωάννη, σ’ αὐτήν τήν ἡλικία εἶσαι ἀκόμη ἀβάπτιστος;

Μοῦ ἀπαντᾶ:
‒Ὄχι πάτερ, εἶμαι βαπτισμένος, ἀλλά Καθολικός.

 Καί ἐγώ μέ ἀπορία καί ἐνδιαφέρον τόν ἐρωτῶ:
‒Καί πῶς τώρα, διά ποιόν λόγο θέλης νά γίνῃς Ὀρθόδοξος;
‒Συνέβη ἕνα πολύ σημαντικό γεγονός στήν οἰκογένειά μας καί εἶμαι πεπεισμένος, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει τήν Χάρι καί τήν ἀλήθεια καί διά τοῦτο ἀπεφάσισα νά βαπτισθῶ.
‒Ποιό γεγονός Ἰωάννη;
Τόν ἐρώτησα μέ ἐνδιαφέρον καί περιέργεια, καί μοῦ διηγήθη τά ἑξῆς θαυμαστά καί πρωτάκουστα!
‒Ἐμεῖς, Πάτερ, καταγόμεθα ἀπό τήν νῆσο Τῆνο, ἀλλά μετακομίσαμε στήν Ἡλιούπολι Ἀθηνῶν ἀπό μικρή ἡλικία καί ἐκεῖ μεγαλώσαμε. Ἔχω δέ μία ἀδελφή, τήν ὁποία λένε Χριστίνα, παντρεμένη μέ δύο παιδιά. Προσεβλήθη ἀπό τόν καρκῖνον τοῦ μαστοῦ. Ἐάν ὑπάρχουν 100 διαβαθμίσεις σ’ αὐτήν τήν ἀρρώστια, αὐτή εἶχε τήν 99η, μέ συνεχεῖς χημιοθεραπεῖες, μεταστάσεις κ.λπ. Ἔφθασε πλέον σ’ ὁριακά σημεῖα, ἦτο πολύ ἀδύναμη καί ἐξηντηλημμένη. Ὁ Ὀγκολόγος θεραπευτής της ἐδήλωνε, ὅτι δέν μποροῦμε νά κάνουμε κάτι ἄλλο καί νά ἑτοιμαζώμεθα νά ἀντιμετωπίσωμε τόν θάνατόν της!

Μόνο ο Θεός

''Ένας μόνο ξέρει τί έχεις περάσει και μόνο Αυτός, μπορεί να σου δώσει δύναμη. Μόνο ο Θεός''.

Άγιος Νεκτάριος

πηγή

ΑΛΛΟ «μου αρέσει», ΑΛΛΟ «αγαπώ»!

Άλλο το μου αρέσει κάτι, και άλλο το αγαπώ...

Αν σου αρέσει ένα λουλούδι,το κόβεις..
Άν το αγαπάς, το ποτίζεις κάθε μέρα...
Aγιος Παΐσιος Αγιορείτης

 «Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο «μ’ αρέσει» και στο «αγαπώ». Το «μ’ αρέσει» δεν περιέχει δέσμευση. Το «αγαπάω» είναι δέσμευση. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι δεν μιλάνε πολύ πια για αγάπη.»

Για την ακρίβεια, οι άνθρωποι τείνουν να εκφράζονται (όσοι εκφράζονται) για την αγάπη με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην υπάρχει δέσμευση. Λένε για παράδειγμα, αγαπώ τα παγωτά. Μα, πώς μπορείς να αγαπήσεις τα παγωτά; Μπορεί να σ’ αρέσουν, μα δεν μπορείς να τ’ αγαπήσεις! Το «αγαπώ» θέλει συναίσθημα, βάζεις συναίσθημα στο παγωτό;

Λένε αγαπώ το αυτοκίνητό μου, αγαπώ τούτο κι εκείνο...

Ἠδύνατο ἡ ἑνωτική πολιτική τῶν Παλαιολόγων νά διασώση τό Βυζάντιο;

 Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης

 Τὸ δίλημμα ἐπιλογῆς ἀνάμεσα σὲ ἀλλόθρησκους Τούρκους καὶ σὲ δυτικοὺς χριστιανοὺς δὲν ἦταν πραγματικό. Σὲ κάθε περίπτωση, ὁ ὑστεροβυζαντινὸς ἑλληνισμὸς ἦταν καταδικασμένος νὰ ὑποστεῖ τὴν τουρκικὴ ὑποδούλωση, ἀφοῦ τὸ ὀθωμανικὸ κράτος βρισκόταν τότε σὲ φάση ἀνόδου, ἐνῶ τὸ βυζαντινὸ κράτος βρισκόταν πλέον στὴ φάση τῆς παρακμῆς του.

 Ὅπως ἀποδείχθηκε ἀπὸ τοὺς αἰῶνες ποὺ ἀκολούθησαν, ἀκόμα καὶ οἱ λατινοκρατούμενες ἑλληνικὲς περιοχὲς σταδιακὰ ὑπέκυψαν στὴν τουρκικὴ ἐπεκτατικότητα. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἅλωση, ἡ Δύση ποτὲ δὲν ἐπιχείρησε μία ἐκστρατεία γιὰ ἀπελευθέρωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ἔτσι ἀποδείχθηκε ὅτι ἡ σωτηρία τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς δὲν ἀποτελοῦσε πραγματικὴ ἐλπίδα. Ἡ Δύση, στὴν ὁποία οἱ Παλαιολόγοι αὐτοκράτορες εἶχαν ἐναποθέσει τὶς τελευταῖες ἐλπίδες τους, ἦταν ἀπρόθυμη νὰ βοηθήσει. Ἡ φιλενωτικὴ-φιλοδυτικὴ στάση τῶν Παλαιολόγων αὐτοκρατόρων ἦταν μάταιη καὶ καταστρεπτική. Ὁ αὐτοκράτορας Ἰωάννης Η΄ Παλαιολόγος ἀντὶ νὰ συνεργαστεῖ μὲ τοὺς ἄλλους ὀρθόδοξους χριστιανικοὺς λαοὺς τῶν Βαλκανίων, κατὰ τῶν Ὀθωμανῶν, στὴν καθοριστικὴ μάχη τῆς Βάρνας ( 1444 ), προτίμησε νὰ ἐκλιπαρεῖ τὴ βοήθεια τῶν Φράγκων καὶ τοῦ πάπα, μὲ ἀντάλλαγμα τὴν ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴ Δύση. Ἐπιπλέον ἡ πολιτικὴ αὐτὴ ἔγινε αἰτία νὰ διχαστοῦν οἱ Βυζαντινοὶ σὲ ἑνωτικοὺς καὶ ἀνθενωτικούς, τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν ὅλοι ἑνωμένοι.

 Ἔτσι ἐνῶ ἄλλοτε ὁ πάπας ὀργάνωνε ὁλόκληρες σταυροφορίες, τώρα τὸ μόνο ποὺ ἔκανε, ἦταν νὰ στείλει 200 τοξότες, ποὺ ἔφτασαν μαζὶ μὲ τὸν καρδινάλιο Ἰσίδωρο γιὰ νά…ἑορτάσουν τὴν ἕνωση τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ποὺ εἶχε ὑπογραφτεῖ τὸ 1439![1] 

Λίγες μέρες ἀργότερα ναύλωσε τρία γενοβέζικα πλοῖα μὲ ὅπλα καὶ τρόφιμα γιὰ τοὺς ὑπερασπιστές. Τὰ πλοῖα αὐτὰ μαζὶ μὲ ἕνα βυζαντινὸ κατόρθωσαν ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ πλοίαρχου Φλαντανελᾶ νὰ διασπάσουν τὸν τουρκικὸ κλοιὸ καὶ νὰ μποῦν στὸν Κεράτιο κόλπο. Ἡ Βενετία ἔστειλε κι αὐτὴ λίγα καράβια, τὰ ὁποῖα ὅμως ἔφτασαν δύο μέρες μετὰ τὴν Ἅλωση! 

Ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός»

–Γέροντα, βοηθάει νὰ σημειώνη κανεὶς τὰ σφάλματά του, γιὰ νὰ μὴν τὰ ξεχάση, μέχρι νὰ τὰ ἐξομολογηθῆ;
–Ὅταν ἔχω πονέσει πραγματικὰ γιὰ ἕνα σφάλμα ποὺ ἔκανα, δὲν μπορῶ νὰ τὸ ξεχάσω.
Μὲ ἐλέγχει ἡ συνείδησή μου, πονάει ἡ ψυχή μου καὶ τὸ θυμᾶμαι συνέχεια. Ὅσο διάστημα μεσολαβεῖ μέχρι νὰ τὸ ἐξομολογηθῶ, τόσο τὸ σφάλμα δουλεύει μέσα μου, κεντάει τὴν καρδιά μου, καὶ ἐλέγχομαι. Ὑποφέρω δηλαδή, ἀλλὰ καὶ ἀνταμείβομαι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀνάλογα.Ὅταν ὅμως κάνω ἕνα σφάλμα καὶ δὲν τὸ ξανασκέφτομαι, τότε τὸ σφάλμα δὲν μὲ κεντάει καθόλου· τὸ ξεχνάω καὶ μένω ἀδιόρθωτος.

Γι ̓ αὐτὸ μερικοί, ἐνῶ τοὺς κάνεις παρατήρηση γιὰ ἕνα σφάλμα ποὺ ἔκαναν, γελᾶνε, σὰν νὰ μὴ συμβαίνη τίποτε. Αὐτὸ ἔχει ἀναίδεια, ἀδιαφορία· εἶναι κάτι τελείως σατανικό. Εἶδες τί λέει ὁ Δαβίδ; «Τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ μεριμνήσω ὑπὲρ τῆς ἁμαρτίας μου»καὶ «ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός.

Παρόλο ποὺ ὁ Θεὸς τὸν εἶχε συγχωρήσει, ἐκεῖνος ἀπὸ φιλότιμο πάλι μέσα του πονοῦσε,γι ̓ αὐτὸ δεχόταν συνέχεια θεία παρηγοριά.

Ἀντίστροφον σταύρωσιν Ἀνδρέας φέρει...

Το γεγονός της αντίστροφης (δηλ. με τα πόδια προς τα επάνω και το κεφάλι προς τα κάτω) σταύρωσης του αποστόλου Ανδρέα αναδεικνύεται στο τρίστιχο του Συναξαρίου του Όρθρου της εορτής του. Το τρίστιχο έχει ως εξής:

" Ἀντίστροφον σταύρωσιν Ἀνδρέας φέρει,
φανεὶς ἀληθῶς οὐ σκιώδης ἀντίπους.
Σταυρὸν κἀκκεφαλῆς τριακοστῇ Ἀνδρέας ἔτλη".

Ο τύπος "ἔτλη" στον τρίτο στίχο είναι Αόριστος του ρήματος "τλάω", που σημαίνει "υπομένω" (με τη σημασιολογική απόχρωση "υπομένω καρτερικά").

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η λέξη "κἀκκεφαλῆς", του ίδιου στίχου, που θα βρούμε στην Οδύσσεια του Ομήρου. Πρόκειται για σύνθεση της πρόθεσης "κατά" στη συγκεκομμένη ποιητική μορφή "κάτ", που γίνεται "κάκ" (με αφομοίωση τού "τ" προς το "κ" της λέξης που ακολουθεί) με τη γενική της λέξης "κεφαλή". Έχοντας υπόψη ότι η πρόθεση "κατά" συνοδευόμενη από γενική σήμαινε "κάτω" ή "με φορά προς τα κάτω", η λέξη "κἀκκεφαλῆς" θα πρέπει να αποδοθεί "με το κεφάλι προς τα κάτω".

Το τρίστιχο θα μπορούσε να αποδοθεί ως εξής:
"Ο Ανδρέας υπομένει αντίστροφη σταύρωση,
κάνοντας φανερό ότι πραγματικά, όχι φαινομενικά, τα πόδια του είναι στην αντίθετη (από την κανονική τους) θέση.
Την τριακοστή (του μηνός) ο Ανδρέας υπέμεινε καρτερικά σταύρωση με το κεφάλι προς τα κάτω".

Andreas Moratos 

Το πέλμα του δεξιού ποδός του Απόστολου Ανδρέα στην Ιερά Μονή Αγίου Ανδρέα Μηλαπιδιάς.

Η Ιερά Μονή Αγίου Ανδρέα Μηλαπιδιάς βρίσκεται στα Περατάτα της Κεφαλονιάς και είναι ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια του νησιού. Πήρε το όνομά του από το χαρακτηριστικό δέντρο "Μηλαπιδιά" [διασταύρωση μηλιάς και αχλαδιάς (απιδιάς)] που φυτρώνει εκεί.

Στην Ιερά Μονή αποθησαυρίζεται και το ιερό λείψανο του πέλματος του δεξιού ποδός του Απόστολου Ανδρέα, που δώρισε στην Ιερά Μονή η Πριγκίπ

ισσα Ρωξάνη της Ρουμανίας, όταν πήγε στο μοναστήρι για να μονάσει.

 Το έτος 1639 η διασωθείσα από ναυάγιο Ελληνορουμανίδα πριγκίπισσα Ρωζάνη, θυγατέρα του πρωτοσπαθάριου της Μολδοβλαχίας Ζώτου Τσιγαρά και εγγονή του ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Πέτρου Βοεβόδα, μόνασε στη γυναικεία αυτή Μονή (μετονομασθείσα σε Ρωμύλα Μοναχή) και αφιέρωσε το ιερό αυτό λείψανο, το οποίο φέρει εμφανή τα σημάδια από τη μαρτυρική σταύρωση: "το πέλμα, απεξαρθρωμένο από τον αστράγαλο, φέρει κανονικά επάνω του τη σάρκα του Αγίου, το αίμα του αποξηραμένο, καθώς επίσης είναι εμφανής η οπή από το καρφί της σταύρωσης του Αγίου. Η δε ευωδία του είναι χαρακτηριστική και εξαιρετικά έντονη". Το λείψανο έχει καταγωγή το Άγιον Όρος.

"Η σωστή ψαλμωδία είναι το ξεχείλισμα της εσωτερικής πνευματικής καταστάσεως

  "Η σωστή ψαλμωδία είναι το ξεχείλισμα της εσωτερικής πνευματικής καταστάσεως. Είναι θεία ευφροσύνη! Δηλαδή, ευφραίνεται η καρδιά από τον Χριστό και με καρδιά εύφρονη μιλάει ο άνθρωπος στον Θεό. 

 Όταν συμμετέχει κανείς σ’ αυτό που ψάλλει, τότε αλλοιώνεται –με την καλή έννοια– και ο ίδιος και οι άλλοι που τον ακούνε και βοηθιούνται θετικά. 

 Έτσι, η προσευχή όλων είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό.

  Εγώ, σε όσους περνούν δοκιμασίες και είναι θλιμμένοι, λέω να ψάλλουν διάφορα τροπάρια".

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

πηγή

«Τάς τών Δυτικών διδασκάλων φωνάς ούτε αναγνωρίζω ούτε παραδέχομαι, τεκμαιρόμενος* ότι διεφθαρμέναι εισίν.»

Georgios Kakis Konstantinatos

«Τάς τών Δυτικών διδασκάλων φωνάς ούτε αναγνωρίζω ούτε παραδέχομαι, τεκμαιρόμενος* ότι διεφθαρμέναι εισίν.»(*έχοντας τα τεκμήρια...)

Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός,ο Μονομάχος,είναι φύσει καί θέσει, ο Τέταρτος τής Αγίας Συντροφίας των Τριών Υψηλών Προστατών τής Επτανήσου.
~Κι αυτό διότι, καί αυτός, τοποθετήθηκε πολεμικός, προς ότι απατηλό μάς έρχεται από την Δύση γιά να μάς "σώσει",με περισσή μάλιστα και υποκριτική "ανιδιοτέλεια".
~Και όπως οι Τρεις, με την δράση τους και με την χάρη τους, προστάτευσαν τούς Έλληνες τής Επτανήσου από το να απαρνηθούν τον εαυτό τους,
και να γίνουν "των Ευρωπαΐων περίγελα" όπως το λέει ο Παλαμάς, στο ποίημα του "Γύριζε", έτσι,~άνοιξε και ο Μάρκος, ο Επίσκοπος Εφέσσου,
το στόμα του και μονομάχησε όντως, αυτός μόνος, εναντίον τής Δυτικής ανταρσίας,
τής "πολιτισμένης" και "ευγενίζουσας",τής που σε πνίγει με την "φροντίδα"και τον "ουμανισμό" της, αυτής που με αλαζονεία και εωσφορική έπαρση δηλώνει, "πρώτη" και "αλάθητη",-(βλέπε, Πάπα τής Ρώμης, που ανεδαφικά και ψυχοπαθολογικά δηλώνει, αιώνες τώρα, "πρώτος" και "αλάθητος")-που κρύβει η Δύση, τις άνομες κ αρπακτικές προθέσεις της, πίσω από μικρές στρογγυλεμένες, επινοημένες λέξεις,από τότε έως σήμερα...

~Η αναγνώριση τής αξίας τού Μάρκου, έρχεται από τον ίδιο τον κυρίως αντίπαλο του, τον Πάπα τής Ρώμης,που όταν οι καρδινάλιοι του, τού πήγαν τίς υπογραφές όλων όσων είχαν υπογράψει την "Ένωση", πραγματικά δε την υποταγή των Ορθοδόξων στον Παποκαισαρισμό,ο Πάπας ρώτησε :
"Ο Μάρκος υπέγραψε ;"και παίρνοντας αρνητική απάντηση, είπε :
"Ουδέν εποιήσαμεν !"
... ξέροντας πως,γνωρίζοντας το εκτόπισμα τού Μάρκου,το ίδιο θα ρώταγαν κι οι Έλληνες...καί όταν μάθαιναν το, όχι, που είχε αντιτάξει,θα ακύρωναν την “ένωση" στην πράξη.

~Επειδή η ανάρτηση μου, είναι έτσι κι αλλοιώς εξειδικευμένη, να πω και κάτι ακόμα, γι'αυτούς που γνωρίζουν :
Λέει ο Σοφρώνιος τού Έσσεξ , Ορθόδοξος Άγιος τής εποχής μας, πως όσοι συζητούν γιά "ένωση"...(με συμπαρομαρτούν, όλο το σαθρά αγαπολογικό, αδελφολογικό, ειρηνολογικό υλικό)...αφ'ενός δεν γνωρίζουν το δυσθεώρατο πνευματικό, γιά την Ανθρωπότητα, ύψος τής Ορθοδοξίας, αλλά αφ'ετέρου, ούτε και το απύθμενο βάθος πνευματικής παρακμής και διαστροφής τής Χριστιανικής διδασκαλίας εκ μέρους των Δυτικών**Των "κουλουκιών" (των κουλών δηλαδή,των πνευματικά ανάπηρων) όπως τους χαρακτηρίζει ο Άγιος Επίσκοπος Κεφαλληνίας Πατέρας μας Γεράσιμος Φωκάς, γιά όσους το θυμόμαστε.
~Επιτέλους φθάνει, με την πνευματική μειονεξία, που επιβάλλει ήττα και ατροφικότητα σε όλα τα επίπεδα.Οφείλουμε να συγκρουσθεί το ισχυρό αληθές με το ασθενικό πνευματικά, ψευδές.Μόνον έτσι θα βγούμε πέρα.

• Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός,μάς το διασαλπίζει περίτρανα.
Καμμία "ενότητα" και καμμία "σωτηρία"δεν εξασφαλίζονται με σαθρή συγκολλητική ουσία, το ψεύδος καί την πλάνη.

Ἡ λειτουργική εὐχή «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» ἔχει σχέση μέ τόν αἰρετικό Οικουμενισμό;

                          

...καί τό «ἑσπέρας Προκείμενον», ἀναγνῶναι ἀνέδραμες εἰς οὐράνια δώματα!

Μόνος ἐν τῷ Φρέατι τοῦ Ἰακὼβ Πανσεβάσμιε, δόξαν πέμπων τῷ κτίσαντι, Θεῷ καὶ Παντάνακτι ἰταμῶς πελέκει, μάκαρ κατετρώθης τῶν μισοχρίστων καὶ στολὴν ἱερωσύνης σου κατεφοίνιξας, αἱμάτων σου τοῖς χεύμασι καὶ τὸ «ἑσπέρας Προκείμενον», ἀναγνῶναι ἀνέδραμες εἰς οὐράνια δώματα.

Από τους Αίνους της Ακολουθίας του Αγίου Νεομάρτυρος Φιλουμένου

Δρος Χαραλάµπους Μπούσια

Το απόγευμα της 16ης/29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγ. Μάρτυρος Φιλουμένου, φανατικοί Εβραίοι μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ κι ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό, του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κακοποίησαν και τέλος τον σκότωσαν. 

Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο και του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού.

 Στη συνέχεια βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας τον χώρο. Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου που παρέλαβε το τίμιο λείψανο του μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι παρέμεινε 5 μέρες μετά το μαρτύριό του ζεστό και εύκαμπτο και «βοήθησε» το Γέροντα Σωφρόνιο για να τον ντύσει. 

Συγκλονιστική είναι επίσης η μαρτυρία του κατά σάρκα αδελφού του π. Ελπιδίου, που αν και μίλια μακρυά, άκουσε τη φωνή του π. Φιλουμένου να του λέγει: «Αδελφέ μου με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις».

ΔΙΔΑΣΚΑΛΕ, ΠΟΥ ΜΕΝΕΙΣ;

«Στραφεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ θεασάμενος αὐτοὺς ἀκολουθοῦντας λέγει αὐτοῖς· τί ζητεῖτε; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· ραββί· ὃ λέγεται ἑρμηνευόμενον διδάσκαλε· ποῦ μένεις; λέγει αὐτοῖς· ἔρχεσθε καὶ ἴδετε. ἦλθον οὖν καὶ εἶδον ποῦ μένει, καὶ παρ' αὐτῷ ἔμειναν τὴν ἡμέραν ἐκείνην· ὥρα ἦν ὡς δεκάτη. ἦν ᾿Ανδρέας ὁ ἀδελφὸς Σίμωνος Πέτρου εἷς ἐκ τῶν δύο τῶν ἀκουσάντων παρὰ ᾿Ιωάννου καὶ ἀκολουθησάντων αὐτῷ» (Ιωάν. 1, 38-41)

«Στράφηκε τότε ὁ Ἰησοῦς καί, ὅταν τούς εἶδε νά τόν ἀκολουθοῦν, τούς λέει: «Τί ζητᾶτε;» Ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν: «Ραββί – πού ὅταν ἑρμηνεύεται λέγεται Δάσκαλε – ποῦ μένεις;» Τούς λέει: «Ἐλᾶτε καί θά δεῖτε». Ἦρθαν, λοιπόν, καί εἶδαν ποῦ μένει, καί ἔμειναν κοντά του ἐκείνη τήν ἡμέρα. Ἡ ὥρα ἦταν περίπου τέσσερις τό ἀπόγευμα. Ἦταν ὁ Ἀνδρέας, ὁ ἀδελφός τοῦ Σίμωνα Πέτρου, ἕνας ἀπό τούς δύο πού ἄκουσαν ἀπό τὀν Ἰωάννη καί τόν ἀκολούθησαν». 

 «Πού μένεις;», ρωτά ο απόστολος Ανδρέας τον Χριστό, όταν ακούει από τον πρώτο δάσκαλό του, τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, ότι ο Ιησούς είναι ο αμνός του Θεού, που θα πάρει επάνω Του όλη την αμαρτία του κόσμου. Και ο Χριστός τους καλεί να έρθουν εκεί όπου Τον φιλοξενούσαν, στην πορεία του ευαγγελισμού των ανθρώπων, καθότι ο Κύριος δεν είχε τίποτε δικό Του.

 Και βλέποντας ο απόστολος Ανδρέας το ότι ο Χριστός δεν ήρθε για να επιβιώσει από τη διδασκαλία, τον λόγο, τα έργα Του, αλλά να γίνει θυσία για όλους, αισθάνεται ότι εδώ δεν έχει να κάνει με έναν συνηθισμένο διδάσκαλο, προφήτη, ξεχωριστό άνθρωπο, αλλά με τον Μεσσία, τον απεσταλμένο από τον Θεό για να λυτρώσει τον κόσμο από την αμαρτία και τον θάνατο. Είχε όμως αναζήτηση ο απόστολος Ανδρέας. Ήθελε μία αληθινή ζωή, πέρα από την επιβίωση. Δεν είχε ως κέντρο της ζωής τον εαυτό του, αλλά ακολουθούσε εκείνον που ένιωθε ότι μιλούσε στην ψυχή του, πρώτα τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και κατόπιν τον Χριστό.

 «Πού μένεις;», θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τον Χριστό κι εμείς σήμερα. Η δική Του απάντηση προς εμάς θα ήταν και πάλι «Ελάτε και θα δείτε».

 Μένει στα σπίτια των φτωχών. 

Μένει στις καρδιές των αρρώστων και πονεμένων.

ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ(Μνήμη Αγ.Αποστόλου Ανδρέα)

  Ο απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος (30 Νοε.) υπήρξε πνεύμα σπινθηροβόλο. Άσημος κατά κόσμον, ψαράς το επάγγελμα με τον αδελφό του Πέτρο, αλλά οξύς διερευνητής της αλήθειας. Πράγμα που τον οδήγησε πρώιμα στο να γίνει μαθητής του Προδρόμου στην έρημο και εν συνεχεία του Χριστού. Όταν ο Πρόδρομος έδωσε τη μαρτυρία του για τον Χριστό, ο Ανδρέας με έναν ακόμα μαθητή του Ιωάννη ζήτησαν να τον γνωρίσουν περισσότερο. Ο Χριστός τους κάλεσε στο σπίτι του και έμειναν μαζί του την ημέρα εκείνη(Ιω. 1, 35-52).

  Ο Χριστός δεν προσπάθησε να προσελκύσει με λόγια τον Ανδρέα και τους άλλους αποστόλους. Τους είπε απλά: «Έρχεσθε και ίδετε». Τους κάλεσε να μείνουν κοντά του. Να τον γνωρίσουν στην πράξη. Προσφέρθηκε να τους δείξει τον τρόπο ζωής του. Να τους κάνει γνωστό τον εαυτό του.Επέτρεψε να συγχρωτισθούν μαζί του για μια μέρα. Η συντροφιά με τον Χριστό, έστω και για μία μέρα, ήταν αρκετή για να σαγηνεύσει και να ενθουσιάσει τον Ανδρέα, να του δώσει την απόλυτη βεβαιότητα ότι βρισκόταν μπροστά στον Μεσσία. Η συναναστροφή με τον Χριστό ήταν το καλύτερο κήρυγμα, ανώτερο μακράν από οποιονδήποτε άλλο πειστικό λόγο γι’ αυτόν.

 Γι’ αυτό και ήρθε αυτοπροσώπως στη γη ο Χριστός.Για να μας εμφανίσει τον εαυτό του(Ιω. 14, 21).Να γνωρίσουμε τη δική του ζωή. Για να κάνουμε κι εμείς ό,τι έκανε και έζησε Εκείνος ως άνθρωπος. Και να μπορούμε ακολούθως να λέμε κι εμείς με τη σειρά μας στον καθένα:«Έρχου και ίδε». Έλα να δεις πώς είναι η ζωή με τον Χριστό. Μα εμείς συνήθως είμαστε μόνο λόγια. Λόγια κενά. Κάλπικες λίρες. Χωρίς αντίκρυσμα στην πράξη. Η ζωή μας είναι ασύμφωνη με τα λόγια μας. Γι’ αυτό και αυτά πέφτουν στο κενό. Δεν λένε τίποτε σε κανέναν.

Ό Άγιος Πορφύριος σέ νεαρή ηλικία.

Ό Άγιος Πορφύριος σέ νεαρή ηλικία.

Βοήθειά μας η χάρη τού Αγίου Πορφυρίου.

πηγή

Ίσως η καλύτερη σειρά για το 1821.Με την λαίλαπα της ''Αλλαγής''χάθηκε για πάντα!!

 ΙΣΩΣ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΕΙΡΑ ΓΙΑ ΤΟ 21

Χάθηκε για πάντα γιατί μιλούσε για την πατρίδα και την αφυπνίση του έθνους και την υπενθυμίση της Ιστορίας μας.

Δυστυχώς ήρθε η λαίλαπα της «ΑΛΛΑΓΗΣ» και αυτά ήταν δεξιά και ντεμοντε....έπρεπε να δούμε τα Λαυριωτικα….!!!

Η επική αυτή σειρά των 35 επεισοδίων και ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ...!

Ήταν σχεδόν όλη η Επανάσταση!

Αυτά είναι επικά πλέον εγκλήματα μιας και δεν υπαρχουν τέτοιες παραγωγές για την Ιστορία μας που κάποιοι κάνουν τα πάντα για να την ξεχάσουμε...!!!

Τίτλος τηλεοπτικής σειράς: «Ο μεγάλος ξεσηκωμός»Έτος: 1977

Τηλεοπτική Σειρά

Κανάλι: ΥΕΝΕΔ

Ημερομηνία προβολής πρώτου επεισοδίου: 25 Μαρτίου 1977

Ημερομηνία προβολής τελευταίου επεισοδίου: 21 Νοεμβρίου 1977

Ημέρα προβολής: Παρασκευή, Δευτέρα

Κύκλοι επεισοδίων: 1

Αριθμός επεισοδίων: 35

Διάρκεια επεισοδίου: 45'

Είδος: Ιστορική

Μορφή εγγραφής ταινίας: Βίντεο

Εταιρία παραγωγής: Festival Film

Σκηνοθεσία: Γιώργος Σκαλενάκης

Συγγραφέας: Μιχάλης Περάνθης

Σενάριο: Μιχάλης Περάνθης

Μουσική σύνθεση: Γιάννης Ζουγανέλης

Σκηνικά: Σπύρος Ορνεράκης

Περίληψη: Χρονικό βασισμένο στο μυθιστόρημα του Μιχάλη Περάνθη "Ο δαίμονας" (Η ζωή του Οδυσσέα Ανδρούτσου).

Η ζωή, η δράση και ο παράλογος αντι-ηρωϊκός θάνατος του μεγάλου ήρωα της Ελληνικής επανάστασης του 1821, Οδυσσέα Ανδρούτσου.

Το πατρικό σπίτι του Αγίου Φιλουμένου

 Το πατρικό σπίτι του ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ

Το πατρικό σπίτι του Αγίου Φιλουμένου βρίσκεται στο χωριό Ορούντα, στην επαρχία Λευκωσίας της Κύπρου.

Είναι ένα ταπεινό, παραδοσιακό κυπριακό σπίτι, χτισμένο με πέτρα και απλές γραμμές, όπως τα παλιά σπίτια των κυπριακών χωριών.

Τον Σοφιανό δεν τον χωρούσε ο χρόνος, δεν τον χωρούσε ούτε ο θρόνος!

ΑΓΙΟΣ ΣΟΦΙΑΝΟΣ επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου

Αθανάσιος Ρίζος

  Να τος λοιπόν ο Άγιος μας. Ο ποιμένας της Δρυϊνουπόλεως, ο φωτιστής των ψυχών, ο παρηγορητής των πονεμένων. Κατεβαίνει πάλι από τα ιερά μονοπάτια της Νεμέρτσικας, όχι μέσα από τον χρόνο, αλλά διαπερνώντας τον. Περνά τα σύννεφα, διαβαίνει τις εποχές, και στέκει στην πλατεία της Πολύτσανης, στην ίδια γη που τον γέννησε και τον ύμνησε. Δεν είναι άγαλμα, ούτε μάρμαρο. Είναι πνοή. Είναι η χάρη που φόρεσε μορφή για να γίνει φως ανάμεσα στους ανθρώπους.

Στέκει ακίνητος κι όμως ζωντανός, όπως το φως που πάλλεται χωρίς να κινείται. Το βλέμμα του δεν κοιτά, ευλογεί. Το χέρι του δεν αγγίζει, μα διαπερνά. Από τη σιωπή του αναδίνεται ειρήνη, από την ακινησία του ρέει ζωή. Και κάθε αυγή που γεννιέται, κάθε νύχτα που βαθαίνει, μοιάζει σαν να κατεβαίνει πάλι απ’ τα βουνά του χρόνου, όχι για να φανεί, αλλά για να θυμίσει. Για να θυμίσει πως ο Θεός δεν ξεχνά, κι ούτε οι ψυχές που Τον γνώρισαν.

Τα λείψανα του Αγ.Σοφιανού στον Ι.Ν.Ταξιαρχών Πολύτσιανης Πωγωνίου(Πηγή)

 Ο Άγιος δεν είναι μνήμη· είναι η ανάμνηση που έγινε παρουσία. Δεν είναι άγαλμα· είναι το πνεύμα που νίκησε τη φθορά. Ο Σοφιανός δε μιλά, κι όμως η φωνή του ανασαίνει μέσα στα δέντρα, κυλά μέσα στα ρυάκια, αντηχεί στα πέτρινα σχολεία και στα καμπαναριά της Ηπείρου. Είναι σαν να έσκυψε πάλι ο ουρανός και να χώρεσε μέσα του η γη, για να συναντηθούν τα δύο σιωπηλά βασίλεια, του αιώνα και της καρδιάς.

Η Ευρώπη κινδυνεύει από την "ισλαμοφοβική ακροδεξιά" ή...;

Αν η Ευρώπη κινδυνεύει από την "ισλαμοφοβική ακροδεξιά", γιατί βάζει τα τσιμεντένια οδοφράγματα στις εισόδους των Χριστουγεννιάτικων χωριών κι όχι γύρω από τα τζαμιά;

Γερμανία: Αυξημένα μέτρα ασφαλείας υπό τον φόβο επιθέσεων στις Χριστουγεννιάτικες αγορές

Οι Άγ.Ραφαήλ και Νικόλαος και το πάθημα του Ιερομόναχου Φωτίου Λαυριώτου

*Το παρακάτω συμβάν διαδραματίστηκε την περίοδο (1959-1962) της αποκαλύψεως των Νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης και των συν αυτώ μαρτυρησάντων στην Θερμή της Λέσβου και περιγράφεται στο βιβλίο «Καρυές ο λόφος των Αγίων» της Βασιλικής Ράλλη (εκδ. Ακρίτας).

«Η φιλοτεχνηθείσα από τον αείμνηστον αγιογράφο Φώτη Κόντογλου εικόνα των αγίων Ραφαήλ και Νικολάου δεν ήταν η πρώτη, καθώς ενόμιζε τότε ο μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος. Είχε προηγηθεί μία άλλη με τους δύο αγίους, την οποία είχε αγιογραφήσει ο ερασιτέχνης αγιογράφος ιερέας της Μαρίας Βασίλειος Μπάμιας. Είχε προβεί στην ενέργεια αυτή, γιατί είχε ονειρευτεί τον άγιο Ραφαήλ, ο όποιος, αφού σταύρωσε την κόρη του, που ήταν σοβαρά άρρωστη από παράτυφο, του είπε:

-Βασίλειε, θέλω να κάνεις την εικόνα μου... κοίταξε με καλά, για να με ζωγραφίσεις όπως με βλέπεις.
Από την άλλη μέρα η κόρη του ήταν απύρετη, κι ο παπα-Βασίλης άρχισε την αγιογράφηση, με νηστεία και προσευχή. Η εικόνα τέλειωσε τις μέρες πού βρήκαμε το μνημείο του διακόνου αγίου Νικολάου. Ο πατήρ Βασίλειος, φοβούμενος τον μητροπολίτη, γιατί δεν είχε το δικαίωμα να κάνει την εικόνα νέων αγίων χωρίς την άδεια του, την έφερε κρυφά στο σπίτι μας (Θερμή) με την παράκληση να τη φυλάξουμε, ώσπου ν' αναγνωρισθούν οι άγιοι.

Αυτή τη μέρα ήρθε στις Καρυές ο ιερομόναχος Φώτιος Λαυριώτης, σταλμένος από τον μητροπολίτη Ιάκωβο, να ιδεί το ιερό λείψανο του διακόνου αγίου Νικολάου, όπως ήταν ακόμα μέσα στον τάφο του, και να πει τη γνώμη του. Μόλις το είδε, σταυροκοπήθηκε και είπε:
-Και τυχαίως να έβλεπα αυτόν τον νεκρό, θα έλεγα ότι ήταν καλόγηρος... γιατί μόνον τους καλογήρους θάπτουν κατ' αυτόν τον τρόπο, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος.

 Έμεινε αρκετή ώρα στις Καρυές προσευχόμενος. Όταν κατέβηκε στο χωριό, η ώρα ήταν περασμένη και δεν υπήρχε πια λεωφορείο για να φύγει. Γι' αυτό προσφερθήκαμε να τον φιλοξενήσουμε στο σπίτι μας. Την ώρα που τον οδηγούσα στο δωμάτιο που θα κοιμόταν, σκέφτηκα πώς επάνω στο τραπέζι είχα τοποθετήσει πρόχειρα την εικόνα που μας είχε φέρει ο πατήρ Βασίλειος. Φοβούμενη μήπως ο πατήρ Φώτιος βλέποντάς την ενημέρωνε τον μητροπολίτη, έτρεξα γρήγορα, την άρπαξα στην αγκαλιά μου και για να μην τη βγάλω από το δωμάτιο και την έβλεπε ο ιερομόναχος, άνοιξα ένα μεγάλο ντουλάπι, που ήταν επάνω από το προσκέφαλο του κρεβατιού, και την έκρυψα μέσα. Ο πατήρ Φώτιος δεν αντιλήφθηκε τίποτα.

 Αφού προσευχήθηκε στο εικονοστάσι, πλάγιασε στο κρεβάτι για να κοιμηθεί. Πλαγιάσαμε κι εγώ με τη μητέρα μου στο πλαϊνό δωμάτιο. Ο σύζυγός μου απουσίαζε στο χωριό του, την Πέτρα. Περίεργο όμως... Ακούγαμε κάθε τόσο θόρυβο στο δωμάτιο πού είχε πλαγιάσει ο ιερέας.

Ηχεί ακόμη, με τη σιωπή της...

 Ηχεί ακόμη, με τη σιωπή της. Μέσα σε κάποιο από τα χάνια της Πόλης.

πηγή

Ο Καραϊσκάκης προσεύχεται στον Όσιο Σεραφείμ Δομβούς πριν την Μάχη της Αράχωβας

Τό μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ Δομβοῦς κατά τό 1821 γίνεται ὁρμητήριο ἐπιχειρήσεων καί ἐνισχύει τόν Ἀγώνα μέ πολλούς τρόπους. Σ’ αὐτό προσέτρεξαν καί ζήτησαν τή βοήθειά του πολλοί ἀπό τούς ὁπλαρχηγούς τοῦ Ἀγώνα καί σ’ ὅλους αὐτούς τό μοναστήρι τήν παρέσχε ἀφειδώλευτα. Πέρα ἀπό τήν οἰκονομική ἀρωγή καί τήν ἐνίσχυση σέ τρόφιμα, ἡ μονή παρεῖχε στούς ἐπαναστάτες κατά τή διάρκεια τοῦ Ἀγώνα καί νοσηλευτικές ὑπηρεσίες στούς ἀγωνιστές, ὅπως ἔκανε καί καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας στούς κατοίκους τῆς περιοχῆς. (Τοῦτο ἦταν μιά μακρά καί γενικότερη παράδοση γιά τά μοναστήρια τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου). 

Γύρω ἀπό τό Μοναστήρι ἔγιναν πολλές μάχες Ἑλλήνων καί Τούρκων. Κατά τό 1826 ὁ ἀρχιστράτηγος τῆς Ρούμελης Γεώργιος Καραϊσκάκης, ἐκστρατεύοντας ἀπό τήν Ἐλευσίνα πρός τήν Κεντρική Ρούμελη, τοποθέτησε σ’ αὐτό φρουρά μέ ἐπικεφαλῆς τό Νικόλαο Μπαρμπιτσιώτη, γιά νά ἐμποδίσει τίς κινήσεις τοῦ Κιουταχῆ. Μέ ἐπιθέσεις του ὁ Κιουταχής στίς 15 καί 17 Νοεμβρίου ἀπέτυχε νά καταλάβει τό μοναστήρι. 

 Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες – παραμονές τῆς μάχης στήν Ἀράχωβα – ἀφηγεῖται ὁ Νεόφυτος, μέγας ἐπαναστάτης καί αὐτός στό Μεγάλο Ἀγώνα, ὁ εὐσεβής Καραϊσκάκης πέρασε ἀπό τό μοναστήρι, προσκύνησε μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου καί εἶπε: 

Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Καπνίσης, ο κήρυκας της ταπείνωσης

 

     https://www.pemptousia.gr/vivliothiki/ioannou-kapnisis_book/mobile/index.html